بخش مهمی از جراحی شکم، فرآیند بخیه های ابدومینوپلاستی است.روش های مناسب بخیه نه تنها موجب بهبودی می‌شود، بلکه جای زخم را به حداقل می‌رساند و نتیجه بهتری را ایجاد می‌کند. در این مقاله به بررسی نقش بخیه ها در ابدومینوپلاستی می پردازیم، روش های مختلف بخیه را بررسی می کنیم و نکاتی را در مورد نحوه مراقبت از بخیه پس از جراحی برای اطمینان از بهترین نتیجه ارائه می دهیم.
بخیه های ابدومینوپلاستی چیست؟
بخیه ها، نخ های پزشکی هستند که برای بستن زخم ها و برش های جراحی استفاده می شوند. در طی ابدومینوپلاستی، جراح ،برش هایی برای برداشتن پوست و چربی اضافی و ترمیم عضلات زیرین ایجاد می کند. پس از انجام این کار، از بخیه برای نگه داشتن بافت در کنار هم در دوران بهبودی استفاده می شود. در مورد ابدومینوپلاستی، بخیه دو هدف اصلی دارد:
- ترمیم عضلانی: اگر عضلات شکم از هم جدا شده باشند (شرایطی که به نام دیاستاز رکتی شناخته می شود)، از بخیه ها برای به هم رساندن ماهیچه ها استفاده می شود که دیواره شکمی صاف تر و محکم تری ایجاد می کند.
- بستن پوست: پس از ترمیم لایه عضلانی، از بخیه برای بستن برش پوست استفاده می شود و اطمینان حاصل می شود که پوست باقی مانده روی شکم صاف و کشیده شده است.
انواع بخیه های مورد استفاده در ابدومینوپلاستی
جراحان مواد و روش های مختلف بخیه را در اختیار دارند. نوع بخیه های مورد استفاده در حین ابدومینوپلاستی به نیاز بیمار و ترجیح جراح بستگی دارد. در زیر به برخی از رایج ترین انواع بخیه در جراحی ابدومینوپلاستی اشاره شده است:
1. بخیه های قابل جذب
بخیه های قابل جذب طوری طراحی شده اند که در طول زمان به طور طبیعی در بدن حل شوند. آنها اغلب برای بخیه های داخلی مانند ترمیم عضله استفاده می شوند، زیرا پس از بهبودی بیمار نیازی به برداشتن آن ندارد. این بخیه ها معمولاً از موادی مانند پلی گلیکولیک اسید (PGA)، پلی دیوکسانون (PDS) یا پلی گلکاپرون ساخته می شوند. بخیه های قابل جذب برای لایه های داخلی ترجیح داده می شوند زیرا خطر عفونت و عوارض ناشی از برداشتن بخیه های عمیق تر را کاهش می دهند. آنها معمولاً در عرض چند ماه درون بافت حل می شوند.
2. بخیه های غیر قابل جذب
بخیه های غیر قابل جذب اغلب برای بستن برش پوست استفاده می شود. . در حالی که برخی از جراحان از منگنه یا چسب برای بستن بیرونی ترین لایه پوست استفاده می کنند، برخی به خاطر زیبایی ترجیح می دهند از بخیه های غیرقابل جذب استفاده شود.
3. بخیه های خاردار
بخیه های خاردار دارای خارهای کوچک و قلاب مانند در طول خود هستند که به پزشکان اجازه می دهد بدون نیاز به گره، بافت را در دست بگیرند. این بخیه ها در روش های ابدومینوپلاستی محبوبیت پیدا می کنند زیرا کشش را به طور یکنواخت در سراسر محل برش توزیع می کنند. بخیه های خاردار می توانند زمان عمل را کاهش دهند و جای زخم را به حداقل برسانند.
روند بهبودی بعد از بخیه های ابدومینوپلاستی
برای بهبودی پس از عمل، اقدامات قبل از ابدومینوپلاستی نیاز است. روند بهبودی یک فرآیند تدریجی است که بسته به پیچیدگی عمل و سلامت کلی بیمار می تواند چندین هفته یا حتی ماه ها طول بکشد. در اینجا یک جدول زمانی کلی برای بهبود بخیه و آنچه باید انتظار داشت آمده است:
1. چند روز اول بعد از جراحی
بلافاصله بعد از ابدومینوپلاستی، محل جراحی متورم و کبود می شود. بدن فرآیند بهبودی را با تشکیل لخته در اطراف محل‌های بخیه آغاز می‌کند و معمولاً بیماران باید برای کاهش تورم و محافظت از بافت‌های شکمی، لباس فشرده بپوشند.
- مراقبت از بخیه: جراح شما ممکن است نوارهای استری، بانداژ یا نوار پزشکی را روی بخیه ها قرار دهد تا از ناحیه محافظت شود.
- مدیریت درد: درد و ناراحتی در چند روز اول طبیعی است و جراح شما احتمالاً برای کاهش آن داروهای ضد درد تجویز می کند.
2. هفته اول
در طول هفته اول، بیماران باید از فعالیت های شدید خودداری کنند و ممکن است برای جلوگیری از لخته شدن خون، حرکات ملایم توصیه شود . از بلند کردن یا کشش سنگین که می تواند بخیه ها را تحت فشار قرار دهد، خودداری کنید.
- بازرسی بخیه: مراقب بخیه ها و محل برش خود ازعلائمی مانند عفونت ،قرمزی، تورم یا ترشح باشید.
- دوش گرفتن و بهداشت: جراح دستورالعمل های خاصی را در مورد نحوه تمیز کردن ناحیه برش بدون ایجاد مزاحمت در بخیه ها ارائه می دهد.
3. دو هفته اول
بخیه های غیر قابل جذب معمولاً در عرض 7 تا 14 روز برداشته می شوند. در این زمان، تورم کاهش یافته و پوست روی برش شروع به بهبود می کند.
- کشیدن بخیه: روند برداشتن بخیه های غیرقابل جذب سریع و نسبتاً بدون درد است.
- مراقبت از جای زخم: هنگامی که بخیه ها برداشته می شوند، ممکن است به شما توصیه شود که از ورقه های سیلیکونی یا کرم اسکار برای کاهش ظاهر جای زخم استفاده کنید.
4. یک ماه و بعد از آن
پس از ماه اول، بخیه های قابل جذب داخلی شروع به حل شدن می کنند و روند بهبودی ادامه می یابد. بیماران طی چند ماه آینده متوجه محو شدن خطوط برش خواهند شد. برای ارتقای بهبودی بیشتر ، پوشیدن لباس فشرده برای حداقل شش هفته ضروری است.
- ورزش : ورزش سبک معمولاً بعد از 4 تا 6 هفته از سر گرفته می شود، اما هر فعالیتی که عضلات شکم را تحت تاثیر قرار می دهد باید تا زمانی که جراح شما اجازه دهد به تعویق بیفتد.
- مراقبت طولانی مدت اسکار: برای به حداقل رساندن جای زخم، محل برش را از نور مستقیم خورشید دور نگه دارید و به استفاده از درمان های توصیه شده اسکار ادامه دهید.
عوارض مربوط به بخیه
در حالی که اکثر بیماران بدون مشکل بهبود می یابند، عوارض مربوط به بخیه ممکن است رخ دهد. این موارد عبارتند از:
1. عفونت
عفونت در محل بخیه می تواند بهبودی را به تاخیر بیندازد و در صورت عدم رسیدگی به موقع، منجر به عوارض جدی تری شود. علائم عفونت شامل افزایش قرمزی، تورم، درد، گرما یا ترشح است. در صورت بروز هر یک از این علائم، فوراً با جراح خود تماس بگیرید.
2. رد بخیه
در موارد نادر، بدن ممکن است بخیه ها را پس بزند و باعث تحریک بافت اطراف برش شود. اگر این اتفاق بیفتد، بخیه ها ممکن است نیاز به برداشتن یا تعویض داشته باشند.
3. نابودی
این زمانی اتفاق می افتد که برش به دلیل فشار یا بهبود نامناسب دوباره باز شود که ممکن است نیاز به بخیه های اضافی یا جراحی مجدد برای اصلاح داشته باشد.
4. اسکارهایپرتروفیک یا کلوئید
دربرخی از بیماران ممکن است اسکارهای ضخیم و برجسته به نام اسکار هیپرتروفیک یا کلوئید ایجاد شود. در حالی که اینها معمولاً بی ضرر هستند، اما می توانند ناخوشایند باشند. درمان های اصلاح اسکار، مانند لیزر درمانی یا تزریق استروئید، می تواند به کاهش نامنظمی ظاهر آنها کمک کند.
نتیجه گیری
بخیه ها نقش حیاتی در نتیجه ابدومینوپلاستی دارند انتخاب نوع مناسب بخیه، همراه با مراقبت های مناسب پس از عمل، می تواند تاثیر قابل توجهی بر نتایج کلی داشته باشد. با پیروی از دستورالعمل‌های جراح و نظارت دقیق بخیه‌ها، می‌توانید خطر عوارض را کاهش دهید و از بهبودی بیشتر و ایمن‌تر اطمینان حاصل کنید. به یاد داشته باشید، در حالی که اسکارها بخشی طبیعی از هر جراحی هستند، روش های مناسب بخیه و مراقبت از جای زخم می تواند به کاهش نامنظمی ظاهر آنها در طول زمان کمک کند و شکمی صاف و لطیف را برای شما به ارمغان بیاورد.